Այսօր Journews.am֊ի հյուրն է հնչյունային ռեժիսոր Արսեն Հակոբյանը, ով նաև դասավանդում է ԵՊՀ֊ում ԶԼՄ տեխնիկա և տեխնոլոգիա առարկան։
-Ողջույն,պարո՛ն Հակոբյան, շնորհակալ եմ հրավերն ընդունելու համար: Ինչպե՞ս որոշում կայացրիք ընտրել հենց այս մասնագիտությունը։
-Երևի մասնագիտություն ընտրելն իմ կյանքի ամենահեշտ որոշումներից մեկն է եղել, քանի որ առաջին նախապայմանն ինձ համար եղել է մասնագիտությունը շատ սիրելը, իսկ շատ սիրելուն հաջորդում է նվիրվելն ու խորությամբ այն տիրապետելը։
— Հնչյունային ռեժիսոր եք, ունեք բավականին կարևոր մասնագիտություն, հետաքրքիր է, երբ ընտրում էիք այս մասնագիտությունը չէի՞ք վախենում պատասխանատվությունից։
— Ցանկացած մասնագիտություն կարծում եմ ունի իր պատասխանատվության չափը, իսկ դրանից խուսափել, կնշանակի ոչնչի չհասնել և միշտ լինել միջակի կարգավիճակում, ինչը ես տանել չեմ կարողանում։
— Շատ հետաքրքիր մասնագիտություն ունեք, բայց յուրաքանչյուր մասնագիտություն իր բարդությունն ունի։ Ո՞րն է Ձեր մասնագիտության հիմնական բարդությունը։
— Շնորհակալություն, շատ լավ հարց տվեցիք և առիթից օգտվելով կցանկանամ ավելի մանրամասն այն ներկայացնել։ Քանի որ հնչյունային ռեժիսորի աշխատանքն ավելի բազմապրոֆիլ է և հանդիպում է տարբեր ոլորտներում, օրինակ՝ հեռուստաընկերություններում, ռադիոներում, ձայնագրման ստուդիաներում, ֆիլմերի նկարահանման հրապարակներում և այլուր, այդ բոլոր թվարկված օրինակներն ունեն և´ շատ ընդհանուր հատկանիշներ և´ միևնույն ժամանակ շատ տարբեր հմտությունների տիրապետման առանձնահատկություններ։ Ես, հաճախ հանդես գալով ֆիլմերում որպես հնչյունային ռեժիսոր, ուզում եմ նշել, որ մեծ սիրով եմ կատարում իմ աշխատանքը, բայց միևնույն ժամանակ պետք է նշեմ, որ այն շատ մեծ պատասխանատվություն է պարունակում իր մեջ՝ կամքի ուժ, արագ կողմնորոշվելու ունակություն և մեծ համբերատարություն։ Քանի որ ֆիլմում աշխատանքը թիմային է, իսկ թիմը բաղկացած է լինում, սովորաբար, հիսունից ավել մասնագետներից, իսկ քո աշխատանքն առնչվում է գրեթե բոլորի հետ, հարկավոր է լինում իմ վերը նշված բոլոր կետերը կատարել արագ և հմտորեն կազմակերպված։
— Խոսենք նաև համալսարանից: Ինչպե՞ս որոշեցիք, որ պետք է դասախոս աշխատեք ԵՊՀ֊ում։
— Կարևորելով գիտելիքների փոխանցումը հաջորդ սերունդներին՝ որոշեցի անմասն չմնալ այդ պատասխանատու և կարևոր գործից։
— Թերևս առաջին տարին է, որ աշխատում եք ուսանողների հետ, ի՞նչ դժվարություններ եղան։
— Ուսանողների հետ աշխատելուց հարկավոր է լինել ինչ- որ չափով նաև հոգեբան և շատ նուրբ մոտենալ ցանկացած հարցի և փորձել անհատական մոտեցում ցուցաբերել նրանց նկատմամբ։ Պետք է նշեմ, որ հրաշալի ուսանողներ են, և նրանք մեծ ներուժով ու հետաքրքրությամբ են հանդես գալիս, ինչն ավելի պարտավորեցնող է։
— Ուսանողներից շատերը, վստահաբար, նպատակ ունեն շարունակել Ձեր մասնագիտությամբ, ինչպե՞ս եք ուղղորդում նրանց։ Ի՞նչ խորհուրդ կտաք Ձեր ուսանողներին։
— Ամենակարևորը սիրելն է այն գործն ինչն ընտրել ես, նվիրվել և լինել աշխատասեր, դժվարին պահերին չհիասթափվել, իսկ այդ պահերն անխուսափելի են։
Սեպտեմբերի 8-ին «Առնո Բաբաջանյան» համերգասրահում տեղի ունեցավ 44-օրյա պատերազմում զոհված Հայկ Սահակյանին (Ռիժիկ) նվիրված «Ես Կամ․․․» ջազային երաժշտության երեկոն։ Համերգի կազմակերպիչը...
Թատերարվեստի հնագույն ժողովուրդներից լինելով՝ հայերը շարունակում են պահպանել իրենց մշակութային հմտություններն ու կարողությունները, ձեռնարկում են հնարավոր միջոցները՝ արվեստի պահպանման և...
Մեկնաբանություններ