Բեմը ափի մեջ, թատրոնը` սրտում

Մեզնից յուրաքանչյուրն այս մեծ աշխարհում ունի մի տեղ,որտեղ իրեն զգում է ինչպես տանը:Եվ կարևոր չէ՝ այդ տունը մեծ է,թե փոքր,պատեր ունի,թե ոչ.միևնույն է,  միշտ տաք է:  Սիրտդ ու հոգիդ այլևս չեն մրսում և ոչ էլ քաղց են զգում,փողոցների ու մայթերի խզբզոցներն էլ մնում են դռներից այն կողմ: Աշխարհում երբեք էլ պատահական,հենց այնպես ոչինչ չի լինում…. Չորրորդ դասարանում դպրաթատրոնում հայտվելն ի վերուստ նշան էր.դպրոց`եկեղեցում,բեմ `խորանում, երկաթից վարագույրներ և Ծովից Ծով Հայաստանի քարտեզ….Ահա հավերժի շղթա,որը նրան միացրեց թատրոնին: Թատրոնը դարձավ իր տունը,միակ տարերքն ու երազանքների հանգրվանը: Անվերջանալի ճանապարհորդությունն ազդարարեց իր սկիզբը: Հենց այդ ճանապարհին մերթ իրար բախվեցին երազանքներն ու իրականությունը,մերթ պոկվեցին ու հետո կրկին իրար հպվեցին : Առաջ նայելու ձգտումը ,հավատը,սպասումը երբեք թույլ չտվեցին կես ճանապարհից ընկրկել ,թույլ չտվեցին երազանքներին պոկվել ու հեռանալ:Մինչ օրս այդ երազանքները քայլում են նրա հետ նույն ճամփով համընթաց, գուցե և նոր թափ առած: Մտնում է թատրոն և հենց այդ վայրկյանից զգում է հողը ոտքերի տակ,կարողանում է ապրել ու արարել: Չունի սպասված դեր,չունի նաև երազանքների ռեժիսոր ,խաղում է այն` ինչ զգում է….Միևնույն պահին սիրում է իր դերերից ամեն մեկը յուրովի ,որովհետև յուրաքանչյուրի մեջ էլ իրենից մի մասնիկ կա: Մի պահ թվում է,թե հենց այդ մասնիկներն են ձևավորում իր կյանքը,իր ապրումներն ու հիշողությունները: Օրը սկսվում է մի բաժակ սուրճով և մենության մեջ մտորումներով….Մենության մեջ. լավագույն տարբերակը`քաոսից կտրվելու ու ինքդ քեզ հասկանալու,գտնելու կամ էլ կորցնելու համար: Ձայնը նրա ասես այցեքարտ լինի. կարող է քեզ տանել ու հասցնել քո ցնորված աշխարհի ամենաբարձր կետին,ամբողջ ուժով մխրճվել հոգուդ մեջ և արմատներ գցել: Բայց նա արտիստ է,արտիստ,ով տիրապետում է ոչ միայն իր ձայնին, այլև ողջ մարմնին: Ցանկացած պահի նա իր թիկունքում զգում է հզոր ուժ`ընտանիքի ուժը:Հենց այդ ուժն է թույլ տվել վստահ աշխատել ու վստահ սխալվել,դառնալ ավելի ուժեղ ու դիմացկուն:Իսկ առաջնեկի հետ էլ ծնվել է այն«հանուն»-ը,որի համար պետք է ապրել ու պայքարել: Գրքի հետ շփումն ասես փոքրիկ արարողության պես մի բան լինի իր համար: Չէ՞ որ ամեն գիրք իր էությունն ունի:Դա կամ հասկանում ենք,կամ էլ պարզապես կիսատ թողնում :Երբեմն էլ գիրքը կարող է հոգումդ իր տունն ունենալ և երբեք չլքել այն,քարանալ հիշողություններումդ,երբեք ավազ չդառնալ ….Այդ ժամանակ մնում է միայն համբուրել գիրքն ու մի կողմ դնել…. Դժվար է հարմարվում.պայքարի,խնդիրների,հոգու փոթորիկների,վայրէջների ու ելևէջների մասին միայն ինքը գիտի,իսկ աշխարհին ու մարդկանց պարզապես ժպտում է լայն սրտով և պարզ աչքերով: Արվեստն էլ հենց այս աշխարհին նայելու,տեսնելու ,հասկանալու կամ այդպես էլ չհասկանալու միջոց է,հայելի… Մի օր մի տեղ հասնելու ենք ու հետ նայենք….Ի՞նչ կգտնենք կամ չենք գտնի` դժվար է ասել:   Այսօր քայլերս ինձ տանում են Երևանի Հ. Ղափլանյանի անվան Դրամատիկական թատրոն,որ աչքերս և սիրտս տեսնեն ու զգան իմ ամենասիրելի դերասանի`Բաբկեն Չոբանյանի խաղը բեմում: Իսկ բեմը նրա ափի մեջ է,թատրոնը`սրտում: