Այսօր JourNews.am-ի թղթակիցը զրուցել է ՀՊՄՀ-ի ուսանողուհի Մոնիկա Հովհաննիսյանի հետ, ով պատրաստվում է առաջիկայում ներկայացնել իր առաջին հեղինակային գիրքը։
Ողջույն Մոնիկա։ Դուք ընտրել եք բանասերի մասնագիտությունը։ Կասե՞ք, ինչու։
Ցանկանու՞մ եք ապագայում ուսուցչուհի լինել, թե՞ այլ նպատակներ ունեք։
_Ողջույն Նարինե։ Այո, ես ընտրել եմ բանասերի մասնագիտությունը, քանի որ մանկուց երազած հազարավոր մասնագիտություններից ամենահարազատը հենց սա էր։ Ինչ վերաբերվում է հետագային, այո՛, ես սիրում եմ ուսուցչի աշխատանքը, սիրում եմ աշխատել երեխաների հետ՝ ինչքան էլ դա դժվար լինի։
Ինչպես շատ բանասերներ Դուք ևս ստեղծագործում եք։ Կասե՞ք երբվանից եք սկսել ստեղծագործել։
_Դե իհարկե ես դեռ երկար ճանապարհ ունեմ անցնելու բանասեր դառնալու համար ու բանասերներից շատ բաներ ունեմ սովորելու, բայց ամեն դեպքում ես ստեղծագործում եմ : Հստակ չեմ կարող ասել, թե որ տարիքից, բայց հիշում եմ, որ 10-րդ դասարանում առաջին անգամ բանաստեղծություններիցս մեկը տպագրվեց << Սյունյաց երկիր >> թերթում։
Ինձ ասացիք, որ հիմա իրականացնում եք Ձեր երազանք-նպատակներից մեկը. գրում եք գիրք պատերազմում անմահացած տղաների մասին։ Կպատմե՞ք, երբ և ինչպես առաջացավ գիրքը գրելու միտքը։
_Ես ամեն անգամ սոցցանցերում տեսնում էի կենսագրական հատվածներ հերոսների մասին ու պատերազմից հետո ցանկություն առաջացավ այցելել նրանցից յուրաքանչյուրի տուն, խոսել ընտանիքի անդամների հետ, իմանալ ավելին քան գրված էր լինում կայքերում ու դրա մասին խոսել մի տեղ, որը կլինի միշտ հասանելի։ Նաև ասեմ, որ գրքի մասին գիտեն շատ քչերը։
Ինձ ասացիք նաև, որ գիրքը գրելու ընթացքում եղել են դադարներ։ Կխոսե՞ք այդ մասին։
_Այո կար ժամանակ, երբ ես ուղղակի չէի կարողանում հանդիպել ծնողների հետ, չէի կարողանում տանը նստած մի բառ անգամ գրել, որովհետև դժվար է իսկապես ու կրկնակի դժվար է, երբ խոսում ես հենց հերոսների մասին։
Նույնիսկ մինչ այսօր լսում ենք, որ ինչ-որ մի տեղ թշնամին էլի սադրանքների է դիմել, էլի զոհեր, էլի վիրավորներ ու էլի նույն ապրումները։ Ցավոտ մտքերը գալիս են ու ես ուղղակի ցանկանում եմ լռել։
Որքան էլ, որ ժամանակ է անցել պատերազմից, միևնույնն է, այն վերապրելն ու դրա մասին խոսելն իսկապես ծանր է։
Դժվար չէ՞ արդյոք Ձեզ համար այդ ամենն անելը։
_Գիտե՞ք պատերազմը չի ավարտվել մեր երկրում. անգամ մեր մեջ այն չի ավարտվել։ Ես ամեն օր ինքս ինձ հարց եմ տալիս, «ինչու՞» ու այդպես էլ հարցս մնում է անպատասխան: Պատերազմը բոլորիս կյանքը փոխեց ու բոլորիս սրտերում մի մեծ դատարկություն թողեց։ Դժվար է, երբ տեսնում ես, որ քաղաքը դատարկ է։ Դժվար է չտեսնելը նրանց, որոնց գրեթե ամեն օր տեսնում էիր քաղաքի տարբեր փողոցներում:
Դժվար է…
Եվ վերջում կասե՞ք, երբ պատրաստ կլինի գիրքդ։
_Չեմ կարող հստակ ասել, թե երբ պատրաստ կլինի, քանի որ իսկապես դժվար աշխատանք է, բայց ամեն ինչ անում եմ այն հնարավորինս շուտ ներկայացնելու համար, որովհետև ես ինքս անհամբեր սպասում եմ ։
_Շնորհակալ եմ։
Մեկնաբանություններ