Ռազմական լրագրություն,որն արդեն ապրելակերպ է։Այսօր Journews.am-ի զրուցակիցն է Banak.info կայքի լրագրող Լիանա Բրյանը։
— Ողջույն,շնորհակալ եմ հարցազրույցի հրավերն ընդունելու համար։ Ի՞նչ գործունեություն է ծավալում Banak.info-ն:
-Banak.info-ն ռազմական մասնագիտացված կայք է, որը պատկանում է «Հանուն հայ զինվորի» ՀԿ-ին: Կայքում տեղ են գտնում ինչպես ռազմական ոլորտին առնչվող պաշտոնական տեղեկատվություն, այնպես էլ լրագրողական նյութեր, ակնարկներ ու հարցազրույցներ: Իսկ ինչ վերաբերում է հասարակական կազմակերպությանը, 5 տարուց ավելի է, հավատարիմ մնալով իր անվանը, գործում է հանուն հայ զինվորի: ՀԿ-ի անդամները ժամանակ առ ժամանակ այցելում են ԱՀ ՊԲ-ի ենթակայության տակ գտնվող դիրքեր, համերգային ծրագրեր ունենում, զորամասերում տեղեկատվական անվտանգության վերաբերյալ դասընթացներ անցկացնում: ՀԿ-ի ամենակարևոր գործառույթներից մեկը դրամահավաքների միջոցով անհրաժեշտ իրերի և սարքավորումների ձեռքբերելն ու հասցնելն է առաջնագիծ: Նմանատիպ բազմաթիվ ծրագրեր ենք իրականացրել, որի ընթացքում դիրքերին ապահովել ենք ջրի ուսապարկերով, ինժեներական սարքավորումներով ու անհրաժեշտ այլ իրերով:
-Լինել իգական սեռի ներկայացուցիչ և աշխատել որպես ռազմական լրագրող,ի՞նչ բարդություններ ու դժվարություններ կան ու ինչպե՞ս եք դրանք աշխատում հաղթահարել։
-Սկզբնական շրջանում ընտանիքում տարաձայնությունները շատ էին դիրքեր գնալու առումով: Հետո էլ դիրքերում հետևող աչքերն էին շատ. հասկանալի էր. անսովոր էր դիրքում աղջիկ տեսնելը: Բայց ժամանակի ընթացքում այնքան սիրեցի գործս, որ ամեն խնդիր լուծելի դարձավ։
-Ձեր հարցազրույցներից մեկում ասել եք,որ ռազմական լրագրությունը կթողնեք այն ժամանակ,երբ զինվորական դառնաք։Պատրաստվու՞մ եք կամ մտքեր կա՞ն թողնել ռազմական լրագրությունը։
-Ռազմական լրագությունը ինձ համար սիրելի զբաղմունք է, ոչ թե հարկադրված աշխատանք, ուստի կարծում եմ՝ միշտ կլինեմ ոլորտում, գուցե ոչ այնքան ակտիվ, բայց կլինեմ: Իսկ զինվորական դառնալու հավանականությունը ցավոք քիչ է: Հերթական այցս դիրքեր կյանքս այնպես դասավորեց, որ հիմա կարծում եմ մեկ զինվորականը մի տան մեջ «հերիք կլինի»:
-Պատերազմի օրերին Դուք և Ձեր գործընկերներից շատերը սահմանին էիք,ի՞նչ դեպքեր կհիշեք։
-Դիրքերում եղել է ՀԿ-ի նախագահ Դավիթ Թորոսյանը, իսկ մենք համակարգում էինք նրա փոխանցած տեղեկատվությունը: Դիրքերում եղել եմ պատերազմի ավարտից հաշված օրեր անց և կարելի է ասել` նման ապրումներ իմ կյանքում չէին եղել: Բայց երբ նայում էի 3 ամիս տուն չզանգած զինվորներն` ինչ ոգևորությամբ էին տեսախցիկիս առաջ բարևում իրենց ծնողներին, հասկանում էի, որ կոտրվելու իրավունք չունենք:(2020 թվականի հունիսին Տավուշում ծավալված պատերազի ժամանակ եմ եղել սահմանամերձ գյուղերում, պատերազմի հետևանքով տուժած տներին օգնություն էինք ցուցաբերում` դրամական ու առաջին բուժօգնության իրերով):
—Վերջում մեկ խորհուրդ տվեք այն աղջիկներին,որոնք պատրաստվում են ռազմական լրագրությամբ զբաղվել։
-Ի սրտե կուզենայի, որ մեր երկրում ռազմական լրագրողի կարիք չլիներ: Սակայն մշտապես պատերազմական իրավիճակում գտնվող երկրում, պետք է ունենալ ոչ միայն հզոր բանակ, զինտեխնիկա և այլն, այլև ռազմական լրագրողների հարուստ բազա, ինչը ոչ պակաս կարևոր է: Խորհուրդ կտամ` անկախ դժվարություններից հասնել նպատակակետին, թե’ ռազմական լրագրության ոլորտում, թե’ ցանկացած ոլորտում: Եթե դու քեզ տեսնում ես այդ գործում, ուրեմն դու կարող ես:
Մեկնաբանություններ