Եղբայրս հերոս է

Արցախյան վերջին պատերազմը անդառնալի հետքեր է թողել յուրաքանչյուր հայի կյանքում: Դեռ երեկ դպրոցական նստարանին նստող դեռահասները արդեն զինվորական հագուստով և զենքը ամուր բռնած պատրաստ էին ամեն գնով պաշտպանել իրենց հայրենիքը: Այդպիսի մի հերոս է Դավիթ Արայիկի Սարգսյանը: Ծնվել է 2001 թվականի հուլիսի 15-ին Ստեփանակերտում: Սովորել է Թամարա Քամալյանի անվան պետական բժշկական քոլեջի ռազմաբուժության ֆակուլտետում: 2020 թվականի հունվարի 20-ին կիսատ թողնելով ուսումը անցնում է զինվորական ծառայության: Ստանալով սերժանտական դասընթացներ՝ նշանակվում է ՀՕՊ-ի ջոկի հրամանատար: Սեպտեմբերի 25-ին Դավիթի ջոկը բարձրանում է Թալիշի դիրքեր, և երկու օր անց սկսվում է պատերազմը: Ինչպես պատմում է գումարտակի հրամանատար Սասուն Ստեփանյանը, սեպտեմբերի 28-ին Դավիթն արդեն վիրավոր էր, սակայն չի համաձայնվում թողնել դիրքն ու իր ենթակայության տակ գտնվող զինվորներին: Մնում  և չեզոքացնում է թշնամու մեկ անօդաչու թռչող սարք: Հոկտեմբերի 1-ին ժամը 12-ին Դավիթը հերոսաբար ընկնում է մարտում:

   Journews.am-ը զրուցել է Դավթի կրտսեր եղբոր՝  11-ամյա Լևոնի հետ: Երեխան եղբոր մասին պատմում է.

  — Դավիթը շատ լավ եղբայր էր, իմ պաշտպանն էր: Ինձ միշտ սովորեցնում էր, որ պետք ա հարցերս ինքնուրույն լուծեմ, բայց մեկ ա գալիս պաշտպանում ու դուխ էր տալիս: Ես նրան շատ եի սիրում, որովհոտև ինձ հետ միշտ ժամանակ էր անցկացնում, խաղում էր: Երբ իմացա , որ բանակ ա գնալու նեղվել էի, մամային ասեցի՝ երկու տարի հետո, որ Դավոն գա արդեն մեծ ա լինելու, էլ ինձ հետ էդքան շատ ժամանակ չի անցկացնի: Ես միշտ նրան հարցնում էի՝ ինչքան մնաց, երբ ա գալիս ասում էր, որ բան չմնաց հեսա կգա: Դավոն նաև շատ խելացի էր: Դասերս անելուց օգնում էր ինձ: Իմ ամենամոտ ընկերն էր, բոլոր գաղտնիքներս նրան էի վստահում ու մենակ նրա ներկայությամբ էի լացում, բայց Դավոն ասում էր, որ երբեք ոչ մեկի ներկայությամբ չլացեմ, որ ոչ մեկ ինձ թույլ չտեսնի: Հիմա մենակ իրա համար եմ լացում: Ես շատ եմ ուզում գնամ բանակ ու եղբորս վրեժը լուծեմ, բայց համ էլ չեմ ուզում մամայիս մենակ թողնեմ, ուզում եմ նրան միշտ պաշտպանեմ, որովհետև Դավոն էր ինձ տենց սովորեցնում: Երբ մաման աշխատանքի էր ու երեկոյան հոգնած էր տուն գալիս Դավոն խաղ էր կազմակերպում, ու տենց խաղալով մամային օգնում , տունը հավաքում էինք, մեզ համար դա ամենահավես խաղն էր: Նրա հետ անցկացրած բոլոր օրերս ուրախ էին ու անմոռանալի: Ես այդ օրերը միշտ կհիշեմ ու կփորձեմ նենց անել, որ Դավիթը ինձնով  հպարտանա: