Եղի՛ր ավելի ուժեղ, քան ցանկացած արդարացում. Լյուսի Հովակիմյան

Տանջված բժիշկ-ուսանող,  շատ ջղային ֆիթնես մարզիչ,   առողջ ապրելակերպի մոտիվատոր,  կյանքն անսահման սիրող էակ։ Ահա հենց այսպես է այսօրվա իմ հյուրը ներկայացնում ինքն իրեն՝  իր ինստագրամյան փոքրիկ բլոգի սկզբում։

1․Լյուսի ողջույն, շնորհակալ եմ, որ համաձայնեցիր զրուցել ինձ հետ։ Միանգամից սկսենք, ուզում եմ պատմես՝  երբվանի՞ց  ես վարում բլոգ ինստագրամում  և ինչպե՞ս առաջացավ  այն ունենալու ցանկությունը։

-Ողջույն, ես եմ շնորհակալ, որ անդրադարձել եք իմ բլոգին։ Իրականում ամեն ինչ շատ պատահական է եղել․ ինստագրամում բլոգ վարելու միտք հենց այդպիսին չի եղել, ամեն ինչ սկսվել է նրանից, երբ դեռևս նոր պետք է մարզիչ աշխատեի, 2020 թվականի covid-ի լոքդաունը պատահեց բոլորիս հետ ու քանի որ ամբողջ օրը տանն էինք առաջարկեցի ընկերներիս, ծանոթներիս ու այն աղջիկներին, ում մարզում էի ուղակի, անվճար live workout-ներ անել ու միասին մարզվել։ Հետո բացեցի ինստագրամյան փակ խումբ` Healty with Lucy անունով և գրեթե մինչև հուլիս, շաբաթական 3 անգամ անում էի live workout-ներ։  Հետո արդեն երբ կարանտինն ավարտվել էր, չէի զբաղվում այդ էջով, սակայն ընկերներիս խորհրդով սկսեցի բլոգ վարել, որովհետև ցանկանում էի մարդկանց  օգնել  ու  կրթել։ Հիմա բլոգս մոտ 3900 հետևորդ  ունի,  բոգը վարել եմ ընդհատումներով, բայց միևնույն է միշտ հետ եմ եկել ու հիմա էլ փորձում եմ օգնել մարկանց, ինչքանով որ հնարավոր է։

2․Լյուսի,  դու բլոգ վարում  ես մասնավորապես առողջ սննդի ու առողջ ապրելակերպի մասին։ Կպատմե՞ս՝  երբվանից ինքդ սկսեցիր փոխել ապրելակերպդ ու այն դարձրիր  առողջ  և արդյոք հե՞շտ էր այդ որոշմանը գալը։

-Ասեմ, որ մանկուց զբաղվել եմ սպորտով, բայց միշտ ունեցել  եմ քաշի խնդիր ու շատ կոմպլեքսավորված եմ եղել իրականում։ Ու երբ որ արդեն 2-րդ կուրսում էի սովորում, հասկացա, որ վերջնական ուզում եմ փոխել իմ կյանքը,  հասկացա, որ իրականում  գիտելիքով եմ ուզում հասել իմ նպատակին։ Սկզբում սկսեցի ստաբիլ մարզվել, հետո փորձեցի հասկանալ ինչ եմ սիրում ես ու սկսեցի այդպես սնվել ու սկսեցի շատ-շատ կարդալ, ամեն օր ինչ-որ նոր բան էի սովորում։

Որոշմանը գնալը բնականաբար հեշտ չէր, ուղակի որոշեցի մոռանալ, որ ես պետք է նիհարեմ ու շեշտը դրեցի, որ ես պետք է առողջ լինեմ։ ՈՒ ամիսներ շարունակ ինքս ինձ վրա աշխատելով հասկացա, որ դա էր ճիշտ ուղին։

3․Շատ հաճախ մեր հասարակության մեջ  <<առողջ ապրելակերպ>>  տերմինը ասոցացվում է նիհարելու,  ամենատարբեր  դիետաների կամ սովամահ լինելու հետ։ Ի՞նչ կասես այս մասին, արդյոք մարդկանց այսպես մտածելը գիտելիքների պակասից ու անտեղյակությունից է գալիս։

 -Այո, հենց այսպես մտածելը գիտելիքների պակասից, անտեղյակությունից ու ինֆորմացիայի մեծ հոսքից է գալիս։ Հիմա սոցցանցերում համապատասխան գիտելիքներ չունեցող շատ մարդիկ են հայտնվել,ովքեր տալիս են սխալ խորհուրդներ, առաջարկում են տարբեր դիետաներ և այլն։ Այս ամենը շատ է խճճում մարդկանց։

Կարծում եմ ամենալավ լուծումներից մեկը կլինի դպրոցական տարիքից սկսած  <<Առողջ ապրելակերպ>> առակայի ճիշտ դասավանդումը։

4․Լյուսի կասես՝  ինչպես ես գտնում մոտիվացիա  և  ինչպիսին է խորհուրդդ մարդկանց․  ինչպես  գտնել  մոտիվացիա և մնալ մոտիվացված

-Միշտ ասել եմ ու ասում եմ, որ մոտիվացիան մարդ ինքն իր միջից պետք է գտնի։ Եթե մարդու մեջ չկա մոտիվացիա կամ ինքը չի հասկանում թե դա ինչի պետք է անի (խոսքը միայն նիհարելու կամ քաշ հավաքելու մասին չէ, այլ առողջ ապրելու ու կյանքը փոխելու  մասին է) եթե մարդը չհասկանա ինչի համար է ինքը դա անում,  եթե չլինի հստակ նպատակ         ինքը երբեք չի գտնի մոտիվացիա։

Կարող են լինել մոտիվացնող գրքեր, ֆիլմեր, մարդիկ, բայց նրանք կլինեն ոչ թե մոտիվացիան ստեղծեղ, այլ միայն դրան օգնող։ Մնացածը մարդիկ իրենք իրենց հետ պետք է աշխատեն։

5․<<Եղիր ավելի ուժեղ,  քան ցանկացած արդարացում>> ․ այսպիսի վերնագրով մի գրառում ունես քո էջում, հետաքրքիր է, թե որոնք են այդ <<արդարացումները>>,  որ հիմնականում փնտրում են մարդիկ։

-Արդարացումները, որոնց հանդիպել եմ, հիմնականում այսպիսին են՝   <<չեմ սնվում առողջ, որովհետև պատրաստելու ժամանակ չունեմ>>,  <<բավական գումար չունեմ նման ապրանքներ գնելու>>,  <<չեմ գնում մարզասրահ,  որովհետև ժամանակ չունեմ կամ քաշի խնդիր չունեմ>>, <<առավոտյան չեմ  նախաճաշում, որովհետև էլի ժամանակ չունեմ>> և այլն, և այլն․․․

Իրականում բոլորս ենք այսպիսի արդարացումներ փնտրում, բայց հաշվի չենք առնում, որ եթե կա նպատակ, ոչ մի արդարացում չպետք է մեզ խանգարի։ 

6․Լյուսի, հիմա կցանկանամ խոսենք մեր երկրի ունեցած ամենադժվար ժամանակներից մեկի՝  2020 թվականին տեղի ունեցած պատերազմի մասին։ Կպատմե՞ս՝  ինչպես ստացվեց, որ դու էլ մասնակից  եղար պատերազմին որպես բժիշկ։

-Քանի որ բժշկի կրթության դիպլոմ դեռ չունեի, մասնակցեցի որպես բուժակ։ Դա ևս շատ պատահական ստացվեց, հենց սեպտեմբերի 27-ին լրացրեցի շատ դիմումներ՝ կամավորական աշխատանքներ տանելու,  և հենց երեկոյան զանգահարեցին առողջապահության նախարարությունից, առաջարկեցին գնալ Գորիս և վիրավոր զինվորներին տեղափոխել Երևան։ Շատ արագ մտածելուց հետո համաձայնվեցի, բայց այնպես ստացվեց, որ Գորիսի փոխարեն Ստեփանակերտ գնացինք, ամեն ինչ շատ անսպասելի էր, ու հա, երևի ես պատրաստ չեի դեռ նման բաներ տեսնելու, հասկանալու։ Ու հասկացա, որ եթե կարող եմ այսպես օգնել հայրենիքիս, ուրեմն կօգնեմ։ Ամբողջ 44 օրերի ընթացքում 20-ից ավել անգամներ գնացել-եկել եմ, շտապօգնության մեքենաներով Գորիսից, Ստեփանակերտից, Խոջալուից վիրավոր զինվորներին բերել ենք Երևան։ 

7․Քո գրառումնեից մեկում գրել ես․  <<Պատերազմի ընթացքում բազմաթիվ անմարդկային երևույթներ տեսնելուց,  զգալուց,  մահվան կողքով քայլելուց հետո, այժմ էլ, հետպատերազմական հոգեբանական իրավիճակի մեջ լինելով, կյանքը բացառապես այլ կերպ եմ սկսել ընդունել, արժեքները լիովին փոխվել են>>։ 

Լյուսի կարծես պատերազմը շատ մեծ դեր է խաղացել  քո կյանքում, կարճ կպատմես՝  ի՞նչ  դժվարութունների հանդիպեցիր հետպատերազմյան շրջանում։

-Ճիշտն ասած այս թեմայով հիմա շատ չեմ սիրում խոսել, բայց կարճ ասեմ։ Ինչպես պատերազմը տեսած շատերի, այնպես էլ ինձ մոտ ևս առաջացավ պոստտրավմատիկ սթրես խանգարում։ Լրիվ խառնվել էր ներսումս, կյանքը լրիվ ուրիշ կերպ էի հասկանում։ Ես հասկացա, որ լիքը բան եմ ուզում անել, բայց չգիտեմ՝ որտեղից սկսեմ, որովհետև չգիտեմ, թե ինչքան կապրեմ (նման նեգատիվ մտքեր կային)։ Շատ հիասթափված էի ինձնից, նեղացած էի աշխարհից։ Շատ խնդիրներ եղան նաև սննդի հետ կապված․ սնվում էի անկանոն, քնի ռեժիմս ևս անկանոն էր ու այս ընթացքում ձեռք բերեցի 7-8կգ ավելորդ քաշ։  Իրականում դիմեցի նաև հոգեբանի, աշխատանքներ տարանք միասին և ինչ-որ չափով հաղթահարեցի։

8․ Եվ վերջում ինչ խորհուրդ կտաս այն մարդկանց ովքեր առողջ ապրելակերպի շնորհիվ  ցանկանում  են ունենալ քաշի կորուստ, սակայն  չեն պատկերացնում, որ դա երկարաժամկետ ընթացք ու համբերություն է պահանջում  և հաճախ կոտրվում են և ունենում հիասթափություններ։ 

-Նախ և առաջ խորհուրդ եմ տալիս չլսել ոչ մեկին։ Հետևել միայն բժիշկներին, բժիշկ-դիետոլոգներին, գրագետ մարզիչներին, շատ կարդալ։

Երկրորդը հոգեբանական ասպեկտն է․ եթե իրենք միայնակ չեն կարողանում իրանց նպատակին հասնել ամոթ չէ հոգեբանին դիմելը, հասկանալ, որ կա աջակցության  կարիք հոգեբանական առումով, հետո արդեն ֆիզիկական (օրինակ՝ մարզիչների տեսքով):

Կարծում եմ այսքանը։