«Իմ հստակ որոշումն է եղել դառնալ լրագրող». Անահիտ Մենեմշյան

JourNews.am-ը սկսում է նոր խորագիր, որի շրջանակում բացահայտելու ենք մեր դասախոսներին: Մեր առաջին հերոսուհին Երևանի պետական համալսարանի ժուռնալիստիկայի ֆակուլտետի փոխդեկան Անահիտ Մենեմշյանն է:

-Ողջույն, տիկին Մենեմշյան, շնորհակալ եմ, որ ընդունեցիք հարցազրույցի առաջարկս:

-Ողջույն, մեծ սիրով:

— Տիկին Մենեմշյան, մի փոքր պատմեք Ձեր մասին. որտե՞ղ եք ծնվել, ո՞ր դպրոցում եք սովորել եւ ինչպե՞ս եք հասել դասախոսական աթոռին:

-Ծնվել եմ Երևան քաղաքում, սովորել եմ թիվ 134 դպրոցում, այնուհետև ընդունվել Երևանի պետական համալսարանի ժուռնալիստիկայի ֆակուլտետ. 1998 թվականին գերազանցությամբ ավարտել եմ համալսարանը, ապա հայցորդ  ձևակերպվել, պաշտպանել  և հասել մինչև այս կետին:Անկեղծ ասած, եղել է մի ընթացք, երբ ընտրության առջև էի կանգնած՝ տեսությո՞ւն, թե՞ գործնական լրագրություն: Բայց ի վերջո ընտրեցի տեսությունը, քանի որ գործնականը շատ աշխատատար էր և դժվար համատեղելի ընտանիքի հետ:

-Ինչո՞ւ ընտրեցիք հենց լրագրողի մասնագիտությունը:

-Լրագրողի մասնագիտությունն ինձ միշտ շատ է գրավել: Հիշում եմ՝ Արցախյան առաջին պատերազմն էր, մենք ուշի-ուշով հետևում էիք լրատվամիջոցների աշխատանքին, անգամ հիշում եմ, որ թերթերից  պատերազմին վերաբերող հատվածներ էինք կտրում: Եվ հենց այդ ժամանակահատվածում ես հստակ որոշեցի, որ ուզում եմ դառնալ լրագրող: Ոչ ոք չի ուղղորդել, դա իմ հստակ որոշումն է եղել: Նույն քննություններով կարող էի ընդունվել նաև ԵՊՀ հայ բանասիրության ֆակուլտետ, բայց ես միանշանակ ընտրեցի լրագրողի ուղին:

-Նշեք երեք արժանիք, որոնք պետք է ունենա լրագրողը:

-Այդ արժանիքները շատ-շատ են, բայց առաջինը պետք է լինի արդարամիտ,գիտակցի այն պատասխանատվությունը, որն ունի հանրության  առջև և, իհարկե, լինի պրոֆեսիոնալ:

-Ինչպիսի՞ն է տիկին Մենեմշյանը համալսարանի պատերից դուրս:

-Չեմ կարծում, որ շատ տարբեր եմ. ամեն տեղ փորձում եմ բնական լինել: Սակայն կենցաղն իր կանոններն է թելադրում, որոնց ենթարկվում եմ:

-Խնդրում եմ պատասխանեք նաեւ  մի քանի բլից հարցերի: Եթե չլինեիք լրագրող, ապա կլինեիք…

-Երևի իրավաբան:

-Երջանկությունը…

-Երջանկությունը մարդու հոգում, սրտում պիտի լինի: Դրանք պահեր են, որոնք ուղղակի զգալ է պետք:

-Ըստ Ձեզ՝  ո՞վ է մեր պատմության ամենաուժեղ հայ կինը:

-Միանշանակ դժվար է պատասխանել, բայց կառանձնացնեմ Փառանձեմ թագուհուն:

-Ո՞րն է Ձեր կյանքի կարգախոսը:

—Հստակ կարգախոսներ չունեմ… Ուղղակի փորձում եմ ճիշտ ու ազնիվ ապրել,ճիշտ դրսևորվել:

-Իր, որը միշտ Ձեզ հետ է:

— «Նարեկը» միշտ ինձ հետ է՝ թե՛ տանը, թե՛ աշխատավայրում, բայց այն ինձ համար իր չէ՝ ավելի շատ հոգևոր արժեք է: Իսկ վերջին ժամանակահատվածում բոլորիս հետ մեր հեռախոսներն են:

-Ո՞րն է Ձեր՝ դեռևս անկատար մնացած երազանքը:

— Երազանքների մասին բարձրաձայնելն այդքան էլ ճիշտ չէ: Սակայն կասեմ, որ ցանկացած հին երազանքի իրականացում նոր երազանքներ է բերում: Դրանք ինձ մոտ անընդհատ թարմացվում են: Իմ կյանքի յուրաքանչյուր փուլ ուղեկցվում է նոր երազանքներով:

-Եվ վերջում, ամենակարևոր խորհուրդը, որ տալիս եք Ձեր ուսանողներին:

— Լինել արդարամիտ և անաչառ, ինչպիսին պետք է լինի լրագրողը:

— Շնորհակալ եմ: