Մենք պարտավոր ենք ճանաչել մեր հերոսներին՝ անուն առ անուն․․․
Ծնվել է 2001 թվականի օգոստոսի 30-ին Սյունիքի մարզի Տաթև գյուղում։ Սովորել է գյուղի միջնակարգ դպրոցում, այնուհետև ընդունվել ճարտարապետության և շինարարության Հայաստանի ազգային համալսարան, սակայն, կիսատ թողնելով ուսումը, 2020 թվականի հունվարի 8-ին զորակոչվել է բանակ՝ պարտադիր ժամկետային ծառայության։ 6 ամիս ծառայել է Գյումրում, այնուհետև տեղափոխվել Հադրութ՝ արդեն իսկ կրտսեր սերժանտի կոչումով ու երկու մեդալով՝ լավ ծառայության ու լավ վարքի համար։
Վրա հասավ չարաբաստիկ սեպտեմբերի 27-ը (Լևոնն ընդամենը 8 ամսվա ծառայող էր այդ ժամանակ) : Պատերազմի առաջին իսկ օրվանից նա առաջնագծում է եղել․ կռվել է Հադրութում, Մարտունիում, Ասկերանում։ Եղել է ֆագոտի հաշվարկի հրամանատար։ Լևոնին հաջողվել է ոչնչացնել, շարքից հանել հակառակորդի տանկեր, զրահատեխնիկա, մեծ թվով կենդանի ուժ։ Իր բացառիկ հատկանիշների ու կատարած սխրանքների համար արժանացել է մի շարք շքանշանների։ Լևոնն ամբողջ պատերազմի ընթացքում ասում էր, որ հաղթելու ենք ու կորցրածը ետ ենք բերելու։ Նոյեմբերի 5-ին Լևոնն արդեն Շուշիի պաշտպանությանն էր միացել։ Նոյեմբերի 6-ին վիրավորվել է ականի պայթյունից, բայց քանի որ վիրավորումը ծանր չէր մնացել է իր ջոկի տղաների հետ։ Նոյեմբերի 7-ին էլ վերջին անգամ զանգել էր քրոջը՝ ասելով, որ շրջափակման մեջ է, սպասում են, որ օգնություն գա, սակայն 2 օր սպասել են ու ոչ մի օգնութուն չի հասել։ Լևոնը, ցավոք, զոհվել է նոյեմբերի 9-ին։ Հուղարկավորվել է նոյեմբերի 19-ին՝ Տաթև գյուղի գերեզմանատանը։ Հետմահու պարգևատրվել է <<Մարտական ծառայության>> մեդալով։
Ճիշտ է, ես և Լևոնը համագյուղացիներ ենք, բայց մեզ բախտ չի վիճակվել իրար ճանաչելու։ Լևո՛ն ջան, դու ինձ չես ճանաչում, բայց իմացիր, որ ես քեզ արդեն ճանաչում եմ, շա՜տ լավ եմ ճանաչում․ գիտեմ կարճ կյանքիդ ու հերոսական ուղուդ մասին։ Ես վստահ եմ,որ դու այդտեղից՝ վերևից էլ ես պաշտպանում մեզ, մեր գյուղը, մեր հայրենիքը․․․
Մեջբերեմ Լևոնի խոսքերից․ <<Դժվարությունն ուժեղների համար է, սա էլ կանցնի․․․>>
ՓԱՌՔ ՈՒ ՊԱՏԻՎ ՔԵԶ ՈՒ ՄԵՐ ԲՈԼՈՐ ՀԵՐՈՍ ՏՂԱՆԵՐԻՆ։
Մեկնաբանություններ