Սեպտեմբերի 8-ին «Առնո Բաբաջանյան» համերգասրահում տեղի ունեցավ 44-օրյա պատերազմում զոհված Հայկ Սահակյանին (Ռիժիկ) նվիրված «Ես Կամ․․․» ջազային երաժշտության երեկոն։ Համերգի կազմակերպիչը նրա քեռին էր՝ երգիչ Արմեն Հովհաննիսյանը: Արմենը Բերքլիի համալսարանում ներկայացնում է Հայաստանը ու բազմաթիվ համերգներով հանդես է գալիս ԱՄՆ-ում։Համերգից հետո զրույցի ընթացքում նա պատմեց գաղափարի,համերգի կազմակերպման ու ընթացքի մասին:
-Գաղափարը վաղուց ունեի, սակայն համարձակություն՝ ոչ։Դժվար է,ես կասեի,բարդ և հուզիչ է համերգային երեկո կազամակերպել` նվիրված զարմիկիդ հիշատակին։ Անգամ «հիշատկի երեկո» բառն է ինձ կաշկանդում և ծանրացնում։ Հայկն ինձ համար ներկա է ամենուր, ամեն վայրկյան։ Բացի դրանից, ես քաջ գիտակցում էի, որ վերջինս ոչ միայն զարմիկիս՝ Հայկի երեկոն է, այլ բոլոր նրանց, որոնք կյանքի գնով հայրենիք են պահել և պահում։ Գիտեք, հուզմունքդ կրկնապատվում է, երբ գիտես, որ բացի ընտանիքիդ անդամներից հանդիսատեսի շարքում նստած են մարդիկ, որոնք նույնպես ունեցել են կորուստներ։
-Ներքին անհանգստություն և վախ ունեի՞ք ելույթի կազմակերպչական աշխատանքների ընթացքում
-Այո, իհարկե ունեցել եմ։ Համերգից առաջ հուզվելը բնական է։ Բայց ինչպես վերևում նշեցի, վերջինս կրկնապատվում է՝ կապված համերգի բնույթի հետ։ Որպես կատարող և ստեղծագործող մարդ, ես չեմ սիրում ներգավված լինել կազմակերպչական հարցերի մեջ.բավականին ուժ և եռանդ է խլում։ Սակայն այս անգամ ամեն բան արել եմ ինքս` ուշի ուշով, քանի որ պատասխանատվությունն ամբողջությամբ ինձ վրա էր ընկած։ Զատ ամենից, երկար էի մտածում, թե ինչպիսի երգացանկ է պետք ընտրել.արդյո՞ք պետք են ավելի ռիթմիկ երգեր,ինչպիսի՞ հերթականություն պետք է լինի,ի՞նչպես անել, որ ջազայինը, ֆոլկը և ժամանակակիցը լինեն համահունչ։Բազմաթիվ հարցեր էի տալիս ինքս ինձ,բայց պիտի ասեմ, որ հաջողեցինք,դե իսկ հանդիսատեսը չափազանց ջերմ էր ու բաց։
—Գաղափարի իրականացման ընթացքում ունեի՞ք աջակիցներ
-Իհարկե ունեցել եմ։ Իմ բնույթն այնպիսին է, որ չեմ սիրում մարդկանց խանգարել։ Նախ փորձում եմ ամենն անել ինքնուրույն,բայց նաև գիտեի, որ կարող եմ դիմել ինձ հոգեհարազատ մարդկանց՝ աջակցության խնդրանքով։ Իրենց աջակցությունը ցուցաբերեցին ընկերներս, որոնք բեմից կիսվեցին իրենց հույզերով և անզուգական ձայնով։ Լսում էի ու մտածում, թե ինչքան յուրահատուկ կատարողներ են։Իսկ ետնաբեմում թիկունքիս էին կանգնած մյուս ընկերներս, որոնք սատարում էին համերգի պլանավորումից մինչև իրականցում.էլ չասեմ հուզական աջակցման մասին:
—Լինելով Հայկ Սահակյանի քեռին, սրտում ունենալով մեծ ցավ,ինչպես կարողացաք հաղթահարել հուզմունքը` կանգնած լինելով մեծ դահլիճի առջև
-Նախ, երբ տեսա Հայկի նկարը, չկարողացա զսպել հուզմունքս։ Եթե անկեղծ, չէի էլ ուզում զսպել։ Լաց եղա համերգից առաջ և թույլ տվեցի ինձ խաղաղվել։ Հետո փորձեցի օտարվել իրականությունից և ինքս ինձ հիշեցրի, որ ես կատարող եմ, որ պիտի ինձ հավաքեմ և բեմ դուրս գամ։ Նաև կրկնում էի, որ այս օրը պիտի այնպես երգեմ, որ Հայկս վերևից հիանա. ես իրեն էի ներկայացնում բեմում,հետևաբար պետք է ամենը լիներ գեղեցիկ, ներդաշնակ և կուռ։ Իսկ եթե տեխնիկական առումով, ապա կան այնպիսի մեթոդներ, որոնք կարող ես օգտագործել բեմ դուրս գալուց առաջ և թուլացնել լարվածությունդ։
—Առաջիկայում կարո՞ղ ենք սպասել նման համերգների,քանի որ դուք նշում էիք,որ պատերազմից հետո երբևէ համերգային ծրագրերով չեք ներկայացել
-Այո, պատերազմից հետո Հայաստանում ելույթներ չեմ ունեցել.դժվար էր։ Այնքան շերտեր կան, որ եթե խոսեմ, գուցե այսօր չավարտեմ։ Հիմնական ելույթներս ԱՄՆ-ում են եղել։ Հիմա մտածում եմ համերգներ կազմակերպելու,դրսից արվեստագետ ընկերներիս հրավիրելու մասին։Ներսումս գաղափարներ են խմորվում.մնում է պլանավորեմ և իրականացնեմ։
Համերգի կազմակերպմանը օգնել և Արմենի կողքին է եղել Նարեկը,ով կիսում էր երգչի էմոցիաներն ու հուզմունքը: Չնայած Նարեկի խոսքին,թե կազմակերպչական աշխատանքներում իր մասնակցությունը այդքան էլ մեծ չի եղել,մեր զրույցը ցույց տվեց հակառակը:
-Ես այնտեղ էի՝ լավագույն ընկերոջս կողքին լինելու ու նրան օգնելու համար և գտնում եմ, որ մասնակցությունս բավականին փոքր է եղել։ Արմենը մեծ պատասխանատվությամբ էր մոտենում այս համերգին, քանի որ այն նվիրված էր Հայկին` իր զարմիկին, ուստի նա ցանկանում էր ամեն ինչ ինքնուրույն և փայլուն կատարել, ինչը և հաջողվեց: Դժվարություններ կամ բարդություններ չեն եղել։ Ողջ ընթացքում ինձ ուղեկցում էր միայն հպարտության և երախտագիտության զգացումը։
-Համերգը նվիրված էր 44-օրյա պատերազմի հերոս Հայկ Սահակյանին և պատասխանատվությունը ավելի մեծ էր՝մնացած միջոցառումների համեմատ։Կա՞ր հուզմունք և ինչ-որ չափով լարվածություն։
-Ես միշտ հուզվում եմ, երբ ընկերս` Արմենն է երգում, և այս համերգն էլ բացառություն չէր… Իհարկե խորագիրն ու համերգի խորհուրդը բավականին պարտավորեցնող էին, բայց լարվածություն բացարձակապես չկար, քանի որ առավել քան վստահ էի, որ ամեն բան հրաշալի է ստացվելու, չէ՞ որ Հայկն այնտեղ էր:Բացի դա, Արմենը հզոր արտիստ է տեխնիկական առումով լարվելու կարիք ընդհանրապես չկար։
-Դահլիճի լեփ-լեցուն լինելը, հանդիսատեսի արձագանքը,մյուս կատարողների մասնակցությունը.այս ամենը ինչ զգացողություններ էին ձեզ հաղորդում`լինելով սկզբում փորձերին,իսկ հետո արդեն բուն համերգին։
-Երբ ետնաբեմից դահլիճ տեղափոխվեցի ու տեսա լեփ-լեցուն դահլիճը ուրախություն ու մեծ հպարտություն զգացի, որ նստելու տեղ չունեմ։ Այդ բոլոր հույզերը առ այսօր ուղեկցում են ինձ։ Բոլոր կատարողները գեղեցիկ ձայն ունեին:Շնորհակալ եմ բոլորին հրաշալի ու հզոր կատարումների համար։ Այդ պահին որպես հանդիսատես վայելել եմ ողջ համերգը։ Ես հպարտ եմ Արմենով և իր բոլոր ընկերներով, որոնք օգնեցին իրականություն դարձնել այս համերգը։
—Եթե դարձյալ կազմակերպվեն նման համերգներ, էլի ներգրավվածություն կունենա՞ք։
-Անշուշտ։ Կփորձեմ հնարավորության չափով լավագույնս օգտակար լինել։ Բացի դա առջևում դեռ շատ պլաններ ունենք Արմենի հետ:Շուտով նորություններ են լինելու, վստահաբար նաև նոր համերգներ:
— Եթե մի օր հնարավորություն լիներ հանդիպել Հայկ Սահակյանին,ի՞նչ կասեիք.ինչ-որ հարց կամ սրտի խոսք,որը պտտվել է ձեր գլխում։
—Հայկի հետ ես հիմա էլ խոսում եմ, և ինչպես համերգի խորագիրն է ասում նրանք բոլորը կան… Առաջին հերթին ներողություն կխնդրեի, կասեի, որ շնորհակալ եմ իրեն ու անպայման մինչև կյանքիս վերջ կատարելու եմ իրեն տվածս խոստումը։
Համերգի վերջում տեղի ունեցավ հերոս Հայկին նվիրված հեղինակային «Հայկ ու հայրենիք» երգի պրեմիերան։Բոլորը եկել էին ծաղիկներով,որպես շնորհակալություն բոլոր զինվորներին ապրեցնելու:Դահլիճում ներկաների շարքում էր նաև Հայկի մայրը՝Աստղիկ Հովհաննիսյանը:
-Հայկն ինձ համար աշխարհ արժե,բայց այդ աշխարհը սահմանափակ չէ…Ես անկեղծ երգում էի բոլորի համար-եզրափակեց Արմենը:
Մեկնաբանություններ