Պատերազմի առաջամարտիկները՝ ռազմական լրագրողները

Պատերազմի օրերին առաջամարտիկներից էին նաև ռազմական լրագրողները, ովքեր թիկունք էին հասցնում ամենակարևորը։ Նրանք ականատեսն էին այն արհավիրքին,որի միջով անցանք բոլորս 2020 թվականի աշնանը։ Այսօր Journews.am-ի հյուրն է <<Զինուժ>> հեռուստահաղորդման հաղորդավար և ռազմական լրագրող Դավիթ Դավթյանը։

— Ողջույն,շնորհակալ եմ հրավերն ընդունելու համար։Պարո՛ն Դավթյան, կխնդրեմ՝ պատմեք Ձեր զգացողնությունների մասին,երբ պայթեց պատերազմի լուրը։

— Ողջույն։Պատերազմի վտանգի մասին միշտ եմ իմացել, այդուհանդերձ,առաջինը` իմանալով այդ մասին, միակ միտքը, որ անցավ` անմիջապես Արցախ հասնելն էր։ Լուրը կայծակնային տարածվեց և դժվար է ասել` առաջիններից էի, որ իմացա, թե ոչ։ Ես տեղեկացել եմ տագնապ ազդանշանից, որը յուրաքանչյուր սպայի է հասնում։

— Մենք գիտենք,որ Դուք աշխատում եք նաև Պաշտպանության նախարարությունում որպես սպա։Ինչպե՞ս ընկալեցիք պատերազմը սպայի և ռազմական լրագրողի աչքերով։

— Պատերազմը մեզնից երբևէ հեռու չի եղել, երբևէ անակնկալ չէր կարող լինել։ Պատերազմի վտանգը մշտապես էր։Եվ իմանալով պատերազմի սկսվելու մասին` անմիջապես շտապել եմ ծառայության վայր։ Զինուժի հեռուստամեկնաբան լինելով, այո՛, ԶՈւ սպա եմ։Բնականաբար, արտահերթ խորհրդակցությունից հետո` ձևավորելով նկարահանող խումբ, ուղևորվեցինք ռամզաճակատ։

— Պատերազմի օրերին զինվորները իրենց դրսևորեցին առավելագույնս։ Այս պահին ո՞ր սխրագործությունները կհիշեք։

— Սխրանքները բազմաթիվ են, գուցե, քչերը գիտեմ, որովհետև Արցախի ամբողջ շփման գծով բազմաթիվ հերոսապատումներ են եղել։ Ինձ համար մեծագույն հերոսներ են մեր հատուկ նշանակության մարտիկները, մեր հետախույզները, որոնք մարտնչել են ամենածանր ճակատներում, կատարել են բացառիկ գործողություններ` վերադարձնելով գրավված բարձունքներ, փրկելով հարյուրավոր տղաների, որոնք հայտնվել էին շրջափակման մեջ։ Հերոս է Արմեն Օհանյանը, նա այս պատերազմի այն հատուկ մարտիկներից էր, որ ինքնազոհությամբ փրկեց զինվորներին ու պայթեցրեց թշնամու տասնյակից ավելի գրոհայինների։

— Հաճախ Ձեր ֆեյսբուքյան անձնական էջում տեսնում ենք,որ պատմում եք մեր հերոսների մասին` հետպատերազմյան մտորումներով։Ինչպե՞ս կապվեցիք մերօրյա հերոսների հետ։

-Իմ ֆեյսբուքյան էջը պատերազմից հետո դադարել է միայն իմը լինել։ Պարտքս է պատմել, ներկայացնել մեր լավագույն տղերքին, մեր անմահ հրամանատարներին ու զինվորներին։ Հետպատերազմյան շրջանում չափազանց կարևոր է հիշել և գնահատել յուրաքանչյուրի նվիրումը։Նրանք կռվել և զոհվել են բոլորիս համար, հետևաբար բոլորս պիտի անդադար շնորհակալ լինենք։

— Վերջում մի խորհուրդ տվեք այն տղաներին,ովքեր պատրաստվում են մեկնել պարտադիր զինվորական ծառայության։

— Մեր տարածաշրջանը և հատկապես Հայաստանը երբևէ խաղաղ չի ապրել, ցավոք, չի էլ լինի մշտական և կայուն խաղաղություն։ Հետևաբար այլընտրանքն ուժեղ բանակն է, հզոր Զինված Ուժերը։ Եվ եթե ցանկանում ենք ուժեղ լինել, ցանկանում ենք պահել հայրենիքի այս հատվածը, պիտի բոլորս ձգտենք խաղաղության միայն ու միայն անպարտելի բանակով։ Զորակոչիկներին բարի ծառայություն եմ մաղթում ու նաև մեծ կամք` դիմադրելու ցանկացած ոտնձգության մեր երկրի նկատմամբ։