Նախագահ լուսանկարելիս մեկ կադրի հնարավորություն ունես․ պետք է շանսը բաց չթողնել

Խաչատուր Աբովյանի անվան մանկավարժական համալսարանից մինչև ՀՀ նախագահների պաշտոնական լուսանկարիչ: JourNews-ի թղթակիցը զրուցել է ՀՀ վերջին երկու նախագահների պաշտոնական լուսանկարիչ Դավիթ Հակոբյանի հետ:

Ողջու´յն, Դավիթ։ Ավարտել եք Խաչատուր Աբովյանի անվան մանկավարժական համալսարանի Կուլտուրայի ֆակուլտետի գեղարվեստական լուսանկարչության բաժինը, ինչպե՞ս ձեր ընտրությունը կանգ առավ լուսանկարչության վրա:

— 2002 թվականին ընդունվել եմ մանկավարժական համալսարան և շատ հանկարծակի է ստացվել գեղարվեստական լուսանկարչության բաժին ընդունվելը։ Բայց հետո շատ սիրեցի ֆոտոն ու այն դարձավ ոչ միայն մասնագիտություն, այլ նաև աշխատանք և ապրելակերպ։

Ո՞րն է եղել ձեր առաջին քայլը լուսանկարչական ոլորտում և ամենահիշվող դեպքը, որը կառանձնացնե՞ք:

— Մի փոքր դժվարանում եմ պատասխանել այս հարցին ( ծիծաղում է )։ Առաջին քայլերիցս է հենց մանկավարժական համալսարան ընդունվելը, սովորելն ու ուսանողական տարիները։ Այս պահին չեմ կարող մտաբերել և առանձնացնել ամենահիշվող դեպքը ուսանողական տարիներից, բայց կասեմ, որ մենք ամենաերջանիկ սերունդներից էինք, քանի որ մեր ոգեշնչման աղբյուրը և ձգտման կետը հանդիսանում էին Սովետական Հայաստանում կինոօպերատրության նշանավոր մարդիկ՝ Ալբերտ Յավուրյանը, Բորիս Հովսեփյանը և այլ դասախոսներ, որոնցից շատ ու շատ հմտություններ ենք սովորել։
Իսկ ամենահիշվող դեպքը երևի այն էր, որ 2004 թվականին մասնակցել եմ Վրաստանում միջազգային ֆոտոֆեստիվալի։ Շատ հետաքրքիր ֆոտոնախագիծ էր Վրաստանի մասին՝ տարբեր ազգերի մասնակցությամբ՝ Վրաստանի, Հայաստանի, Ադրբեջանի․յուրաքանչյուր երկրից ընտրված էր երկու լուսանկարիչ։ Այդ նախագիծի շնորհիվ շատ մեծ փորձառություն ձեռք բերեցի և կարելի է ասել, այն իմ ֆոտոլրագրության հիմքը դարձավ։

Դավիթ, ձեր հարցազրույցներից մեկում ասել եք, մեջբերում եմ. «Ամենահեշտ բանը լուսանկարչի համար լուսանկարչական ապարատի կոճակը սեղմելն է»։  Կտա՞ք իսկական լուսանկարչի սահմանումը։

— Ես կարող եմ սահմանումը տալ ֆոտոլրագրողի համար , քանի որ մասնագիտությամբ ֆոտոլրագրող եմ, իսկ լուսանկարչությունը շատ լայն ոլորտ է։ Ֆոտոլրագրողը պետք է բազմակողմանի զարգացած մարդ լինի, տիրապետի ինֆորմացիոն դաշտին, երկրում և աշխարհում տեղի ունեցող իրադարձություններին։ Այդ ամբողջ ինֆորմացիային պետք է տիրապետել, կառուցել կադրը և այո, իրականում վերջում մնում է միայն մի կոճակ սեղմելը, որ կարծում եմ բոլորն էլ կարող են անել։ Ֆոտոլրագրողը պետք է լայն մտահորիզոն ունենա, որպիսի կարողնա մտքում կադրը պատկերել, կառուցել և վերջում ֆոտոխցիկին հանձնել ։

2010 թվականից ՀՀ վերջին երկու նախագահների պաշտոնական լուսանկարիչն էիք․ դա շատ պարտավորեցնող և պատասխանատու աշխատանք է, կպատմե՞ք ձեր ճանապարհին հանդիպած խոչընդոտների մասին և ինչպե՞ս եք հաղթահարել դրանք։

— Այո՛, բավական երիտասարդ տարիքում` 24 տարեկանում, դարձա պաշտոնական լուսանկարիչ , խոչընդոտներ որպես այդպիսին չեմ կարող մատնանշել , միայն կարող եմ ասել , որ պետք է պրոֆեսիոնալիզմ, կարևոր է նաև պատասխանատվությունը։ Շատ կարևոր է սիրել աշխատանքը, մնացած բոլոր դժվարությունները հաղթահարելի են։ Մեր դեպքում մի փոքր այլ նրբություն էլ կա։ Եթե ուրիշ վայրում կարող ես կադրը կրկնել՝ մեր դեպքում դա անհնար է․ միջազգային կոնֆերանսների կամ պաշտոնական հանդիպումների ժամանակ չես կարող նախագահներին ասել, որ կադրը պետք է կրկնել։ Մենք այդ մի հնարավորությունն ունենք և պետք է դա ճիշտ օգտագործենք։ Այդ հնարավորությունը չօգտագործելը թերացում է համարվում, հետևաբար շատ պատասխանատու պետք է լինել։

Ձեր հարցազրույցներից մեկում ասել եք, մեջբերում եմ. «Նուրսուլթան Նազարբաևի լուսանկարն ինձ համար թալիսման է դարձել: Դրանից հետո գործերս լավ են գնում»: Կպատմե՞ք լուսանկարի մասին և արդյոք մինչ այժմ թալիսմանը պահում է իր ուժը:

— Բազմաթիվ անգամներ եմ խոսել լուսանկարի մասին, պատրաստվում էի այդ լուսավորությամբ մեր նախագահին նկարել, բայց առաջինը դուրս եկավ Նազարբաևը և ես իրեն նկարեցի։ Շատ պատահաբար և հանկարծակի տարածում գտավ լուսանկարը, ինձ շատ անգամներ են հրավիրել Ղազախստան, մինչև անգամ վերջերս շատ հաճախակի էի գնում Ղազախստան։ Շատ հետաքրքիր էր, քանի որ այդ լուսանկարը իմ այցեքարտը դարձավ։ Բայց տեսնենք վերջին դեպքերից հետո այդ լուսանկարը կմնա որպես թալիսման, կամ այդքան արժեքավոր ղազախների համար, թե ոչ։

Մի փոքր կպատմե՞ք 2017 թվականին Մոսկվայում կայացած ձեր լուսանկարների ցուցահանդեսից: Ինչու՞ էր այն նվիրված զինված ուժերի 25 ամյակին:

— 2016 թվականի օգոստոսի 29-ին մեծ, անհատական ցուցահանդես եմ ունեցել Երևանում՝ «Պատմություններ ճանապարհից» խորագրով ու դա իմ անցած տարիների աշխատանքների ամփոփումն էր։ Հետո այդ նույն ցուցահանդեսից փորձեցի տարբեր երկրներում կազմակերպել և ամեն մեկը ինչ որ առիթի էր նվիրված ։ Մոսկվայում կայացած ցուցահանդեսը նվիրված էր զինված ուժերի 25 ամյակին, քանի որ համընկնում էր բանակի օրվա հետ, այդ պատճառով նվիրեցինք բանակին։ Այդ նույն ցուցահանդեսը կազմակերպվեց Ստոկհոլմում, Վարշավայում , Նյու Յորքում, Մոնրեալում։ Դա իմ ստեղծագործական շրջանի ամփոփումն էր և այժմ մտածում եմ մյուս իմ անհատական ցուցահանդեսի մասին, քանի որ արդեն երկար ժամանակ է անցել (մոտ 5-6 տարի ) և այդ ընթացքում շատ փոփոխություններ են եղել Հայաստանում և հետաքրքիր կլինի այդ ցուցահանդեսը։

Ո՞րն է ձեր հաջողության գրավականը։

— Նախ կառանձնացնեմ ինֆորմացված լինելը։ Հետո աշխատասիրությունը, առավելագույնին հասնելու ձգտումը և այն, որ փորձում եմ կատարելագործել իմ հմտությունները՝ անկախ ամեն ինչից։ Փորձում եմ ժամանակին համընթաց քայլել և հետ չմնալ ժամանակից, քանի որ երիտասարդ սերունդը ավելի արագ է, ավելի խելացի։ Եվ եթե ուզում ես միշտ մրցապայքարում լինել , պետք է շատ աշխատես։

Դավիթ, տեղյակ եմ նաև, որ դուք դասավանդում եք զինվորների վերականգնողական կենտրոնում, նաև կազմակերպում եք երկամսյա դասընթացներ: Ի՞նչ եք կարծում, կա՞ արդյոք այդ պոտենցիալը երիտասարդների շրջանում՝ լուսանկարչության ոլորտում գրանցելու լուրջ արդյունքներ:

— Այո´, մենք դասավանդում ենք և մեր միակ նպատակն է հետաքրքրությունն առաջացնել երիտասարդների մոտ, իսկ մնացածը իրենցից է կախված՝ կուզեն կշարունակեն, եթե ոչ , ապա դա մի ընդհանուր զարգացվածության կուրս կլինի, որը հետագայում կարող է պետք գալ։ Երկու անգամ է կայացել դասընթացը և ես հաճելիորեն զարմացել եմ, որ բոլոր խմբերում էլ ուսանողներ գտնվեցին, որոնք շատ սիրեցին լուսանկարչությունը։ Իրենց համար լրիվ անծանոթ աշխարհ էր, բայց շատ սիրեցին և մինչև այսօր էլ զբաղվում են։ Կարող եմ նշել առաջին խմբից Արկադիին, ով շատ ակտիվ է սոցիալական հարթակներում, լուսանկարչությունը դարձել է հոբբի։ Երկրորդ խմբից կառանձնացնեմ Վանուշին, ով նույնպես շատ սիրեց լուսանկարչությունը։ Գուցե հետո զբաղմունքը դառնա մասնագիտություն կամ գումար աշխատելու միջոց, չգիտեմ, բայց կարևորը, որ հոգի են ներդնում այդ գործում, որը նաև աշխարհին նայելու տեսակետից փոխում է մարդու մոտեցումը, մարդն ավելի հետաքրքիր տեսանկյունից է նայում կյանքին և այլ կերպ գնահատում այն։

Չե՞ք պլանավորել ապագայում կազմակերպել ցուցահանդես, որտեղ ձեր ուսանողների աշխատանքները ևս կցուցադրվեն:

— Անկեղծ ասած, այդ մասին չեմ մտածել, բայց հետաքրքիր միտք էր , կարելի է առաջիկայում կազմակերպել ։